Bijna 600 treden is de klim naar de top van de Hooiberg op Aruba. Op de Hooiberg is een stevige betonnen trap aangelegd, kaarsrecht omhoog. Mijn hoofd had al gezegd dat die berg niet op mijn 'to do' lijst stond. Een trap van bijna 600 treden aangaan, terwijl ik 14 maanden geleden mijn eigen trap niet eens op kwam? Nee, daar had mijn hoofd al een negatief idee over gevormd.
En toch gebeurde het weer dat mijn ziel een ander antwoord gaf. Chandra vroeg op een dinsdagmiddag wat ik die avond wilde gaan doen. Ik wilde er graag even uit. In beweging zijn, maar wel op een rustig plekje. Chandra stelde de Hooiberg voor. En wederom zei mijn hoofd nee, maar uit mijn mond kwam een bijna vrolijke ja eruit.
Terwijl de zon onder ging, stonden wij aan de voet van de Hooiberg. Meerdere smoesjes om het niet te doen kwamen voorbij. En tussen de smoesjes door kwamen opeens de woorden 'Nice and Slow'.
25 jaar geleden heb ik de Annapurna Circuit bewandeld, een route door de Himalaya in Nepal. De dag van de Thorang La Pass was een pittige wandeling van 1400 meter stijgen en 1000 meter dalen. Op deze 'Pass-dag' had ik een loopmaatje. Dave, een lieve Engelse kerel, had hetzelfde loopritme als ik. En Dave had een 'mantra'. Gedurende de hele klim naar Thorang La Pass op 5419 meter fluisterde hij tegen zichzelf. Bij elke twee stappen die hij zette zei hij: "Nice and Slow".
En zijn 'mantra' hoorde ik bij de voet van de Hooiberg. Een krachtig gevoel overviel me en ik waande me weer bijna in de Himalaya. En voor ik het wist stond ik boven op de Hooiberg naast Chandra, op een plekje achter het elektriciteitshuisje. 'The breeze' was hier krachtiger dan beneden, waardoor ik mezelf op een steen nestelde. Chandra kwam naast me zitten en we genoten van het moment, het uitzicht en 'the breeze'.
Dit tochtje was weliswaar kort en warm, maar het effect was bijna net zo helend als mijn 'Pass-dag' in Nepal. Want mijn herinnering aan de Annapurna trip was op dat moment kraakhelder. De Thorang La Pass route was ongelooflijk zwaar, maar één van de mooiste plekken waar ik heb mogen zijn. En op deze dag heb ik een transformatie mogen ervaren. Van een onzeker en afhankelijk meisje, naar een krachtig, zelfbewuste, zelfverzekerde en onafhankelijke vrouw.
Ik was alleen vergeten hoe dat voelde.
Want door mijn burn-out ben ik gaan wankelen. In mijn lijf. Over mijn lijf. Over mijzelf.
Het niet slapen, de gekoppelde vermoeidheid en het aankomen in gewicht hebben een bepaalde onzekerheid en afhankelijkheid in mij laten voelen. Weliswaar op een ander niveau dan toen ik 25 jaar oud was, maar toch wel met deze woorden uit te leggen.
Ik was moe en hulpbehoevend. Ik voelde mijn kracht tijdens de klim toenemen. En ik voelde de liefde voor mijzelf weer. Een nieuwe vorm van kracht, zelfbewustzijn en zelfverzekerdheid. Onafhankelijk en soms hulpbehoevend. Want ik kan het allemaal best alleen. Dat weet ik wel. Maar als ik de behoefte krijg om juist even tegen iemand aan te leunen of om hulp te vragen, dan is dat nu helemaal prima. Tijdens mijn burn-out heb ik mogen ervaren om hulp te vragen. Maar vooral om hulp te ontvangen als iemand mij hulp vanuit liefde en zorgzaamheid onvoorwaardelijk aanreikte. Ik ben ongelooflijk dankbaar voor diegene die vlak naast mij hebben gestaan en nog steeds staan. Want een burn-out is voor diegene die erin zit verschrikkelijk zwaar. Maar geloof me, voor de omstanders is bijna net zo zwaar. En een groot raadsel.
De reis naar Aruba is één van de vele voorbeelden van onvoorwaardelijke liefde en zorgzaamheid die ik heb mogen ervaren. Ik ben dankbaar voor de reis naar Aruba en de bijna 600 treden van de Hooiberg. Zij hebben mij onder andere geholpen om de transformatie aan te gaan die ik nodig had.
"Dave, thank you again."
Liefs Ursula